هفده فروردین، جشن سروش (سروشگان)

در گاهشماری ایرانی از دوران ایران باستان تا کنون جشن ها و رویدادهایی به جا مانده که در حال حاضر هویت تاریخی ایران را بیان می‌کند. گرچه ممکن است که برخی از این جشن ها همواره در بین مردم و اقوام ایران برگزار می‌شوند  به آن ها جنبه ی عقیدتی و مذهبی داده شود. اما آنچه ک مسلم است شاید بعضی از این جشن ها به اندازه ی نوروزبه تداوم خود ادامه نداده باشند ولی هنوزهم جزو تاریخ این کشور هستند و مهم نیست که جنبه ی دینی و یا عقیدتی داشته باشند آنچه که حایز اهمیت است هویتی است که این جشن ها برای ما می‌سازند. 

دعوت شدی درباره ی نوروز بخونی

هفدهمین روز ازهرماه در گاهشماری ایران باستان (سروش) نام دارد. هفدهم فروردین نخستین روز سروش سال، هنگام جشن (سروشگان) یا جشن (هفده روز) از جشن های باستانی و قدیمی ایرانیان است. به گزارش ایمنا، روز هفدهم هرماه (ستایش سروش) ایزد پیام آور خداوند و نگاهبان بیداری بوده است. خروس و به ویژه خروس سپید از گرامی‌ترین جانوران در نزد ایرانیان به شمار می‌رفته و به سبب بانگ بامدادی نماد سروش دانسته شده است. واژه ی سروش از ریشه ی (سرو) مشتق شده و در اوستا هم به معنی (فرمانبرداری) و هم نام یکی از ایزدان است. سروش ایزدی است که نیایش را به مردم آموخت. او از ایزدان بزرگی است که قبل از طلوع آفتاب بانگ زده و مردم را به نیایش پروردگار فرامی‌خواند و بر نظم جهان مراقبت دارد. روز سروش در ماه فروردین از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و ایرانیان در این روز به عبادت و نیایش پروردگار پرداخته و ب معابد می‌رفتند. ایزد سروش بر فراز کوه کاخی دارد، با یک هزارستون که به خودی خود روشن و ستاره نشان است. گردونه ی او را درآسمان چهار اسب نر درخشان و تیز و با سم های زرین می‌رانند. هیچ موجودی از ایشان پیشی نمی‌گیرد و بدین گونه است او دشمنان خود را هرکجا که باشند دستگیر می‌کند. سروش همیشه بیدار است و هرگز نمی‌خوابد و مخلوقات مزدا (اهورامزدا) را پاسبانی می‌کند و برای محافظت نوع بشر هر روز و هرشب سه بار به دور زمین می‌گردد. 

سیزده فروردین جشن تیرگان و روز طبیعت

صفات سروش دراوستا:

سروش در میان ایزدان نخستین کسی است که زبان به ستایش خداوند و نیایش (امشاسپندان) گشود. نخستین کسی که مراسم مذهبی به جا آورد و پنج گات های زرتشت را سرود. ایزد سروش بر آن است که نیروهای اهریمنی چون خشم، خواب و تنبلی و از همه مهم تر دروغ را ازمیان ببرد. سروش نابودکننده ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و روشن (دوایزد باستانی ایرانیان) اعمال انسان را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران کیفر می‌دهد. او فرمانروای جهان است و به تمامی ارزه (کشورغربی) و سوه (کشورشرقی) فرمانروایی دارد. او نگهبان تن درجهان است و برای نگهبانی آفریدگان همواره بیدار و هوشیار بر گرد جهان می‌گردد.

روزسروش از زبان ابوریحان بیرونی:

از دیدگاه ابوریحان بیرونی، سروش اولین کسی است که مردم را برای ستایش پروردگار به زمزمه کردن امر کرده است و در این روز دعا و عبادت و به معبد رفتن بسیار نیک است.
شعری از فردوسی با موضوع جشن سروشگان:

ز گیتی برآمد سراسر خروش

به آذر بد این جشن روز سروش

سخن آخر:

در تمام تاریخ ایران از دوران باستان تا زمان حال بشر سعی برآن داشته است که روزهای نیک را به ثبت برساند و بر گرامی داشت دوباره ی آن اصرارمی‌ورزیده تا این شادی را همچنان احساس کند و آن را فراموش نکند. این موضوع در رابطه با جشن های باستانی از جمله جشن سروشگان نیز صدق می‌کند پس بهتر است که این روزها را گرامی بداریم و به عنوان یک جنبه ی دینی ویا اعتقادی نگاه نکنیم بلکه به جنبه ی فرهنگی، تاریخی و شاد بودن آن توجه داشته باشیم. 

آیا تا به امروز در باره ی مراسمات و جشن های باستانی که در نوروز اتفاق می افتد اطلاع داشتید؟ میتوانید همه را در والاویدبخوانید و اگر محتوای تصویری آن را نیاز داشتید میتوانید فوتیج های عید نوروز را از والاوید دانلود کنید.